Konstantin Simonow (1915-1979) – pisarz, poeta i dramaturg, korespondent frontowy podczas II wojny światowej, zastępca członka KC KPZR. Аutor powieści o walkach radziecko-niemieckich w czasie II wojny światowej. Pisał liryki wojenne, m.in. list poetycki „Czekaj mnie”, który cieszył się niezwykłą popularnością wśród radzieckich żołnierzy w czasie II wojny światowej. Uczestniczył w kampanii przeciwko Michaiłowi Zoszczence, Annie Achmatowej i Borysowi Pasternakowi, a także w pisaniu listu przeciwko Sołżenicynowi i Sacharowowi w 1973 roku.

Czesław Miłosz (1911-2004) – polski poeta, prozaik, eseista, historyk literatury, tłumacz, dyplomata. W latach 1951-1993 przebywał na emigracji, do 1960 we Francji, następnie w USA. W Polsce do 1980 obłożony cenzurą. Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1980). Profesor Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley i Uniwersytetu Harvarda. Wraz z bratem Andrzejem uhonorowany tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. Uznawany za najwybitniejszego polskiego poetę XX wieku. Przed II wojną światową był poetą katastroficznym, po wojnie jego poezja stała się bardziej intelektualna, nawiązywała do odbudowania trwałych wartości europejskiej kultury, sumienia i wiary. W latach 70. zaczęła w niej dominować tematyka religijna i kontemplacyjna. Jego książki zostały przetłumaczone na 44 języki.

Jerzy Trela (1942) – wybitny aktor teatralny, telewizyjny i filmowy, odtwórca setek ról filmowych i teatralnych. W 1969 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie. W latach 1969-1971 występował w Teatrze Rozmaitości w Krakowie, a od 1970 do 2014 był aktorem krakowskiego Starego Teatru. Wykładowca PWST w Krakowie, a w latach 1984-90 rektor tej uczelni. Często występuje w spektaklach Teatru Telewizji. Zagrał role różnorodne: od epizodów po bohaterów pierwszego planu, role, które należą do największych osiągnięć polskiego aktorstwa.

Witalij Fiodorow – aktor i reżyser Teatru Młodego Widza w Chabarowsku od 2010 roku. Ukończył Dalekowschodnią Państwową Akademię Sztuk we Władywostoku w 2008 roku. Nominowany do krajowej nagrody teatralnej „Złota Maska” w 2018 roku.

Adam Ważyk (1905-1982) – poeta, prozaik, eseista, tłumacz. Był członkiem Awangardy Krakowskiej i redakcji „Almanachu Nowej Sztuki”. Po wojnie jako sekretarz Związku Zawodowego Literatów Polskich był jednym z głównych propagatorów socrealizmu. W 1955 opublikował „Poemat dla dorosłych” będący próbą rozrachunku z epoką stalinizmu w Polsce i krytyką socrealizmu i fałszu propagandy komunistycznej. W 1957 wystąpił z PZPR, a w 1964 podpisał się pod Listem 34, przeciwstawiającym się łamaniu wolności słowa. Wydano mu zakaz współpracy z polskim radiem i z telewizją. W marcu 1968 wraz z innymi intelektualistami bronił praw studentów, a w 1976 podpisał się także pod listem krytykującym projekt zmian w Konstytucji PRL.

Жди меня, и я вернусь...
Константин Симонов

Жди меня, и я вернусь.
Только очень жди,
Жди, когда наводят грусть
Желтые дожди,
Жди, когда снега метут,
Жди, когда жара,
Жди, когда других не ждут,
Позабыв вчера.
Жди, когда из дальних мест
Писем не придет,
Жди, когда уж надоест
Всем, кто вместе ждет.

Жди меня, и я вернусь,
Не желай добра
Всем, кто знает наизусть,
Что забыть пора.
Пусть поверят сын и мать
В то, что нет меня,
Пусть друзья устанут ждать,
Сядут у огня,
Выпьют горькое вино
На помин души...
Жди. И с ними заодно
Выпить не спеши.

Жди меня, и я вернусь,
Всем смертям назло.
Кто не ждал меня, тот пусть
Скажет: — Повезло.
Не понять, не ждавшим им,
Как среди огня
Ожиданием своим
Ты спасла меня.
Как я выжил, будем знать
Только мы с тобой,-
Просто ты умела ждать,
Как никто другой.